minsan dumarating sa ating buhay ang isang tagpong lilisanin ka ng isang taong tunay mong pinahalagahan at syempre sobra nating minahal...minsan akala mo lahat ng paglisan may dahilan... akala mo lahat ng umaalis ay may paparating na kapalit... ngunit minsan alam na natin sa ating sarili na ang bawat paglisan ay bahagi na ng buhay... yung tagpong hindi mo na maaaring gawan ng paraan... habulin mo man, di mo maaabutan...
minsan hindi ba natin maaaring isipin na dapat din tayong matutong mag-isa...? yung tipong wala na siya..wala na sila sa tabi mo..ngunit patuloy mo pa rin naihahakbang ang mga paa mo... nabibigyan mo pa ng kaunting ngiti ang iyong mukha....
minsan, hindi natin naiisip na walang may kasalanang mag-isa... bahagi na kasi yun bilang isang tao... nadadala lang marahil tayo ng takot... at hindi kasi natin kayang malimot yung taong yun... dapat isipin na lang natin na lahat ng bagay sa mundong ito'y minsan na taong dinadaya... minsan kung kailan ayaw mo siyang mawala, siyaka siya nagpaparamdam magpaalam... kapag naman ayaw mo na naman siyang makapiling dala ng nasasaktan ka na, siyaka naman sila nananatili...
minsan kailangan nating buksan ang isipan upang malaman natin na hindi kasawian ang pagiging mag-isa....wag kayong tumulad sa akin... ako ang larawan ng pag-iisa...larawan ng kasawian.....
ngunit minsan naisip ko...habang pumapatak ang aking luha... na hindi naman masama ang mag-isa... maaari naman tayong tumingala at umasang nakikinig siya... ngayon tinatanggap ko na, na minsan mabuti rin pala ang mag-isa....
